Стараецца час незваротны.
Яму не належаць
Анёлы спрадвечнай Гародні
На вежах.
І выгнаны з дому сабачка
І люд гэты просты...
І я і пад Крыжам жабрачка –
Мы сёстры...
Але прыбядняцца чаго там!
Мая гэта лаўка.
Звініць ва мне боская нота
І ласка. Данута Бічэль